Geceye Şiir - Necip Fazıl Kısakürek

[Sufle]

1.
Kalbim bir çiçektir, gündüzler ölgün; 
Gelin, gelin, onu açın geceler! 
Beni yâdedermiş gibi, bütün gün
Ötün kulağımda, çın, çın, geceler!

Geceler çekmeyin benimçin hüzün,
Gelin siz, ruhumu tenimden süzün; 
Bırakın nâşımı yerde gündüzün,
Gölgemi alın da kaçın geceler!

2.
İnsanlar içinde en yalnız insan; 
Düşün, taş duvara başın gömülü! 
Ve kapan sükûta, granitten, taştan,
Mazgallı bir kale gibi örülü.

Gözünü tavandan ayırma ki, sen,
Üşürsün, gölgeni yerde görürsen.
Dikilir karşına, mumu söndürsen,
Ölüler içinde en yalnız ölü…

3.
Sesimi alıp da kaybetse rüzgâr,
Versem gözlerimi bir sonsuz renge! 
İçimde bir mahşer uğultusu var; 
Ruhumdur çağıran, tenimi cenge.

Gözlerim bir kuyu, dilim kördüğüm,
Bir görünmez âlem olsa gördüğüm; 
Mermer bir kabuğa girip, ördüğüm,
Kapansam içimden gelen âhenge…

Necip Fazıl Kısakürek